Pracując z grupą małych dzieci, kilkadziesiąt razy dziennie stajesz przed wyzwaniem, jak okiełznać ten huragan, który – jak wszyscy wiemy – tworzy się naturalnie. Wykrzykiwanie przez ściśnięte gardło: „Aaale proszę o spokój!” nie służy ani Tobie, ani dzieciom. Poza tym nie działa. Nie potrzebujesz supermocy, tylko supernarzędzia. Prostych pomysłów, które pozwolą Ci w zdumieniu zauważyć, że oto nastała cisza. Co ważne, wydarzyło się to dzięki zabawie, bez niepotrzebnych napięć między Tobą a dziećmi.

Ta niewielkich rozmiarów „księga czarów” zawiera 50 propozycji na kilkuminutowe zabawy, dzięki którym dzieci się wyciszą, zauważą swoje emocje i zniwelują napięcia w ciele.

Proponowane zabawy i ćwiczenia rozwijają:

• wyobraźnię
• koncentrację uwagi
• umiejętności językowe i poznawcze
• umiejętności społeczno-emocjonalne
• motorykę małą i dużą.

Pod każdym opisem przebiegu zabawy znajdują się informacje o płynących z niej korzyściach.

ANNA RÓŻAŃSKA-GAŁ – neurologopedka, polonistka, wielbicielka bajkoterapii i autorka bajek. Od 12 lat niezmiennie na dywanie z grupą dzieci lub na macie terapeutycznej z jednym z małych pacjentów. Prowadzi logorytmikę, bajkoterapię i terapię mowy, dotyczącą zarówno artykulacji, jak i złożonych zaburzeń komunikacji. Ceni sobie spontaniczność podczas pracy, ponieważ prowadząc zajęcia z małymi dziećmi zdarza się konspekt zajęć zamknąć w szufladzie, a zamiast tego otworzyć umysł.

JOANNA KUŚ – terapeutka wczesnego wspomagania rozwoju dziecka oraz psychomotoryki, oligofrenopedagożka, autorka książek. Współprowadzi żłobek i przedszkole. Od 11 lat pracuje z dziećmi w wieku od 0 do okresu wczesnoszkolnego. Wyzwaniom w pracy terapeutycznej nie boi się stawić czoła, a prywatne marzenia stara się urzeczywistniać. Zarówno życie osobiste, praca zawodowa, jak i publikacje wydawnicze stają się motywacją do dalszych działań i dążeniem do najwyższego szczebla drabiny swoich możliwości.

Prezentujemy atrakcyjną i prostą w formie pomoc, która doskonale sprawdzi się podczas zajęć treningu umiejętności społecznych, lekcji wychowawczych, socjoterapii, terapii indywidualnej czy rodzinnych dyskusji w domu. Publikacja – oparta na formule pracy znanej jako „puszka Pandory” – powstała z myślą o młodych ludziach w wieku 12–20 lat.

W skład zestawu wchodzą:

• zeszyt z instrukcją, wskazówkami dla moderatora grupy oraz komentarzem do każdego z omawianych zagadnień
• 360 pytań dotyczących 12 ważnych tematów, takich jak m.in.: emocje, rodzina, zdrowie, cele, odmienność, nękanie, śmierć
• zestaw startowy z 30 zasadami dobrej dyskusji
• puszka do samodzielnego złożenia, z której uczestnicy zajęć losują pytania.

Na czym polega praca z „Puszką”? Członkowie grupy kolejno losują pytania, odczytują je na głos, a następnie odpowiadają na nie. Moderator podtrzymuje dyskusję, dopytując, podając w wątpliwość, zwracając się do pozostałych członków grupy po odpowiedzi.

Zajęcia z wykorzystaniem „Puszki” to nie tylko nauka dyskusji czy trening wypowiadania się na forum grupy, ale także sposób na zintegrowanie uczniów, nauka mentalizacji oraz tolerancji i szacunku wobec innych punktów widzenia.

Magdalena Wegner-Jezierska – doktor nauk humanistycznych, psycholog, wieloletnia wykładowczyni akademicka, autorka poradników dla rodziców i opiekunów. Zajmuje się terapią psychologiczną dzieci i młodzieży, prowadzi grupy treningu umiejętności społecznych dla osób z trudnościami w budowaniu i utrzymywaniu relacji. Współpracuje z placówkami oświatowymi, szkoląc kadry pedagogiczne oraz rodziców. Opracowuje też programy poszerzające kompetencje społeczne uczniów. Prywatnie żona i mama sześciorga dzieci.
 

Publikacja ułatwi dokumentowanie przebiegu wszystkich podstawowych czynności psychologa zgodnie z rozporządzeniem MEN. Ponadto znajdziemy w niej m.in.: terminarz, wzór zgody na stałe spotkania z psychologiem czy miejsce na wpisanie innych aktywności, takich jak odbyte szkolenia, warsztaty, konferencje czy superwizje. Dziennik przewidziano dla 34 uczniów.

Dziennik został opracowany zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 25 sierpnia 2017 r. w sprawie sposobu prowadzenia przez publiczne przedszkola, szkoły i placówki dokumentacji przebiegu nauczania, działalności wychowawczej i opiekuńczej oraz rodzajów tej dokumentacji (Dz.U. z 2017 r. poz. 1646) z późniejszymi zmianami. 
 

Wszyscy znamy powiedzenie, które mówi, że żeby kogoś dobrze poznać, trzeba zjeść z nim beczkę soli. Uczestnicy gry spróbują zjeść przysłowiową beczkę soli, by zbudować bliższe relacje, zaprzyjaźnić się, odkryć wspólne obszary i zainteresowania. Treść kart zamieszczonych w grze jest okazją do nawiązania dialogu oraz szansą doskonalenia umiejętności interpersonalnych.

Gra pozytywnie wpływa na rozwój społeczny, emocjonalny, poznawczy uczestników. Podnosi ich kompetencje komunikacyjne i umożliwia kształtowanie pozytywnej samooceny, a także integruje uczestników zajęć. Idealnie sprawdzi się podczas treningu umiejętności społecznych (TUS). Przeznaczona jest dla 2–8 graczy w wieku 14–18 lat. 

W skład zestawu wchodzą:

• instrukcja
• 100 kart z pytaniami
• 15 żetonów z zadaniami integrującymi grupę oraz uczącymi współpracy
• 3 karty BECZKA SOLI oznaczające konieczność losowania żetonu
• beczkę soli, czyli woreczek, z którego uczestnicy losują żetony. 

JOANNA STALKA-JARSKA – nauczycielka, terapeutka dzieci z autyzmem. Magister nauk o rodzinie, oligofrenopedagog, trener metody wideotreningu komunikacji (VIT – Video Interaction Training), absolwentka studiów podyplomowych na kierunkach: diagnoza i terapia integracji sensorycznej, a także rewalidacja i edukacja osób ze spektrum autyzmu, w tym zespołem Aspergera oraz innymi całościowymi zaburzeniami rozwojowymi. 

Monografia stanowi zbiór artykułów dotyczących roli logopedy we współpracy z pacjentem w stanie ciężkim. Jest to zdecydowanie nowatorskie zajęcie się problemem do tej pory zmarginalizowanym i niełatwym, podobnie jak sytuacja chorych przewlekle w zdrowotnej polityce państwa. Kwestia diagnozy pacjentów w stanie ciężkim i udzielanej im pomocy terapeutycznej może wydawać się drugorzędna wobec niezbędnych czynności ratowania życia, ale kto jest w stanie wskazać granicę czasową troski o jakość życia chorego, określić, które z czynności opiekuńczo-terapeutycznych i w którym momencie choroby kwalifikują się już do interwencji logopedycznej, i wreszcie – stwierdzić, do którego momentu choroby winny być kontynuowane? Obecnie brak odpowiedzi na te pytania, a udział logopedów przy łóżku chorych w stanie ciężkim jest często reakcją intuicyjną, funkcją okazjonalnych, sytuacyjnych uwarunkowań, niejednokrotnie wyłącznie desperackim życzeniem rodziny. Jednakże, jak udowadniają Autorzy przedstawianej monografii, w pracy z ciężko chorym, nierzadko nieprzytomnym pacjentem, poszerzenie zakresu działań logopedycznych o obszar swoistej pielęgnacji m.in. narządów mowy, układu oddechowego jako przygotowanie do aktywizacji werbalno-fonicznej jest bezcenne.

                                                                                                         Z recenzji prof. dra hab., lek. med. Waldemara Tłokińskiego

LOGOPEDIA XXI WIEKU to jeden z najważniejszych projektów wydawnictwa naukowego Harmonia Universalis. Obejmuje on stworzenie serii monografii naukowych z zakresu najistotniejszych problemów współczesnej logopedii pod redakcją prof. UG, dra hab. Stanisława Milewskiego oraz prof. UG, dr hab. Ewy Czaplewskiej z Instytutu Logopedii Uniwersytetu Gdańskiego, pod oficjalnym patronatem Polskiego Towarzystwa Logopedycznego.